Het Maastrichtse buideldier is het enige bekende Europese zoogdier uit het Krijt. Waarschijnlijk is dit kleine beestje via een landbrug tijdens het Krijt vanuit Noord-Amerika naar Europa getrokken. Deze vondst heeft veel stof doen opwaaien over de mogelijke verbinding tussen Amerika en Europa. Tot nu toe dachten wetenschappers dat de landbrug tussen deze continenten pas tien miljoen jaar later was ontstaan.

Hoe het Maastrichtse buideldier er precies uitzag is niet bekend, omdat er alleen een minuscuul  tandje van is gevonden. Het tandje komt nog het meest overeen met de tanden van een Noord-Amerikaans buideldier. Het was dus een opossum-achtig zoogdier en een echte bosbewoner, die niet groter werd dan zo'n tien centimeter.

Waarschijnlijk had het Maastrichtse buideldier ongeveer dezelfde leefwijze als hedendaagse opossums. Met zijn handige klauwtjes kon hij goed in bomen klimmen, maar ook op de grond kon hij goed uit de voeten. 's Nachts ging hij op zoek naar voedsel. Hij at zaden en vruchten en vermoedelijk ook insecten en kikkers.

Uit de vondst van het tandje leidt men af dat dit dier waarschijnlijk in een groot deel van Europa heeft geleefd nadat het vanuit Amerika deze kant op is gekomen. Het tandje is gevonden in een mariene afzetting. Het is dan ook waarschijnlijk dat dit tandje daar is gekomen doordat een dood dier via een rivier naar zee is gespoeld. Oorspronkelijk kwam het gevonden dier waarschijnlijk uit Duitsland.

Wetenschappers dachten dat dit soort buideldieren pas 55 miljoen jaar geleden vanuit Amerika naar Europa waren gekomen, tien miljoen jaar na het uitsterven van de dinosauriërs. Uit dateringen blijkt dat het tandje ongeveer 66 miljoen jaar oud is. Dat betekent dat deze buideldiertjes tijdens het Laat-Krijt op Europese bodem hebben rondgelopen en dus ook nog dinosauriërs hebben meegemaakt.

Het gevonden tandje lijkt het meest op de tanden van opossum-achtige dieren die tijdens het Krijt in Noord-Amerika leefden. Na onderzoek bleek dat hij waarschijnlijk verwant was met Nortedelphys. Nadat dit diertje naar Europa was getrokken heeft het zich aangepast aan de omstandigheden hier. Hij was wel een stuk kleiner dan zijn verwanten in Amerika.

In 2002 is het tandje in de ENCI-groeve bij Maastricht gevonden. De soortnaam meurismeti is een samenvoeging van de namen van de twee amateurgeologen die dit tandje hebben gevonden, Roland Meuris en Frans Smet.

- Erik Rotteveel, Naturalis